Eerst nog even vermelden dat we op vrijdag 23 September voor het eerst 'Crema de calabacín' aten. Dit is op zich niet zo speciaal, aangezien dit gewoon courgettesoep betekent. Alleen is het hier de gewoonte om in dergelijke soep gezouten popcorn te doen. Zowel Julie als ikzelf vonden dit maar een raar idee. Nadat we even gefilosofeerd hadden over de verschillende mogelijke vormen van mais en popcorn in het bijzonder, besloten we er gewoon voor te gaan: 'Just do it!' zoals Nike het al jaren zo mooi verkondigt. Het bleek eigenlijk zeer lekker te zijn. Misschien een idee voor de lezers van deze blog om thuis eens uit te proberen? Op vrijdagavond moesten we trouwens ook opnieuw naar de winkel want onze cornflakes waren (alweer) op. Omdat de cornflakeskosten toch aan de hoge kant zijn, besloten we een kortingskaart aan te vragen in de plaatselijke supermarkt (de prijzen in de supermarkt zijn vergelijkbaar met in de winkels in België, sommige zaken zoals bv het bier zijn zelfs nog duurder - zie ook vorige blogbericht). De naam van de supermarkt bleek niet gestolen te zijn. Binnen 2 dagen mag ik mijn tijdelijke kaartje al inruilen voor een plastic exemplaar. De service is hier dus echt wel 'megamaxi'! Op zaterdag 24 September hadden we afgesproken met Ricardo om Ecuador verder te verkennen. Op het programma stond een daguitstap naar de badplaats 'Salinas'. We hadden reeds meermaals gehoord dat Montañita mooier is, maar de collega's van het CTI hadden voorgesteld om hier een ander weekend met iedereen van het CTI naartoe te gaan. Na een busrit van 2uur kwamen we aan in een stadje op een half uur rijden van Salinas. Vroeger reed de bus rechtstreeks, maar om alles makkelijker te maken verzamelen alle bussen richting steden uit dezelfde provincie in een centrale busterminal om dan van daaruit met andere bussen verder te rijden (nogal een vreemde invulling van reorganiseren). Na nog een busrit van 45 minuten, op een bus die om de 5 huizen stopte, kwamen we aan in Salinas. De buschauffeur was zo vriendelijk om ons aan de misse ingang van de luchtvaartacademie af te zetten. Gelukkig was er wel een prachtig beeld te bezichtigen van een totaal onbekende piloot. Ik heb er dan maar een foto van genomen. Na een wandeling van een 15-tal minuten kwamen we aan bij de juiste ingang (zie beelden hieronder). Daar bleek dat het meest westelijke punt van Ecuador binnen handbereik was (slechts 3,5 km wandelen). Ondanks de vermoeidheid dachten we opnieuw aan ons moto (ama la vida, just do it!). Tijdens het wandelen passeerden we aan een hindernissen parcours dat uiteraard aan de test onderworpen diende te worden. Het parcours bleek al snel een maatje te klein te zijn voor Stijn zijn fysieke mogelijkheden. Het parcours besloot er dan ook snel de brui aan te geven. Het was voor het parcours tenslotte ook zaterdag. Gelukkig werden we hierna, zowel in het doorgaan als in het terugkeren, een lift aangeboden door attente medebezoekers (voor jullie schrik krijgen: aangezien het op een militaire basis was, waren de kansen op kidnapping miniem + de maximumsnelheid was er 40 km/h + ze moesten de hele weg met hun beide pinkers aan rijden). Nog voor de middag kwamen we aan op de 'chocolatera'. Waar het water van de zee tegen de rotsen opbokst. We genoten met volle teugen van dit wonderbaarlijke natuurfenomeen. Gelukkig moesten we slechts 3 km (niet sarcastisch, cynisch of ironisch voor de mensen die slecht tussen de lijnen kunnen lezen) terugwandelen om ook nog een stel zeeleeuwen te zien. De zeeleeuwen waren echter verder van ons verwijderd dan we gedacht hadden op voorhand. Vandaar dat ik ook een foto van het bordje met uitleg over de zeeleeuw genomen heb, want van de uitleg begreep ik ook niet veel. We zagen er dus ook evenveel van als jullie op de foto's (met een beetje verbeelding...). Gelukkig konden we van het zeeleeuwenpunt mee met enkele charmante piloot-studenten terug richting het strand. Julie stelde voor om samen met deze twee plaatselijke Jean-Marie Pfaffs (el sympatico) op de foto te gaan. Hun antwoord was dat ze wel veel meer wouden doen dan alleen op de foto gaan. Wat die veel meer inhoudt hebben we echter niet meer gevraagd, waarschijnlijk bedoelden ze gewoon dat ze ons wel een lift wilden geven naar de busterminal... Na dit avontuur dienden de voedselreserves opnieuw aangevuld te worden. We gingen naar een plaatselijk visrestaurant waar Ricardo altijd gaat als hij naar Salinas komt. Julie speelde op safe en at rijst, want we krijgen dat hier bijna nooit (lees: altijd, zelfs als je aardappelen vraagt krijg je er nog rijst bij). Stijn was avontuurlijker ingesteld na zijn overwinning op het parcours. Hij ging vol goede moed voor de ceviche met schelpen. De schelpen zaten echter niet meer in hun schelp en de ceviche had de kleur van regenputwater. Het zag er uiteraard nog lekkerder uit dan het klinkt. Stijn moest zowaar de eerste maal in bijna 3 weken tijd bijna moeite doen om zijn (eigenlijk toch wel zeer kleine) bordje (van 8 dollar??) op te krijgen. Gelukkig was er nog popcorn om in de ceviche te doen (dat gaat dus in veel meer dan enkel soep). Uiteraard moest de ceviche het onderspit delven. Een nieuwe volkswijsheid zag dan ook het licht: 'tis al die schelpen eten niet, tis da raar zwart zop opdrinken'. Ricardo amuseerde zich kostelijk want hij had Stijn nog proberen 'waarschuwen' (lees: overtuigen). Toen de krachten weer optimaal waren, besloten we in de plaatselijke 'mi comisariato' om wat bier te gaan (voor de duidelijkheid mi comisariato is niet het plaatselijke politiekantoor, maar een supermarkt). Eenmaal op het strand werd het ons al snel duidelijk dat we zo goed als op de plaatselijke markt beland waren (maar dan in onze zwembroek natuurlijk). Je kon zelfs meubelen kopen op het strand, gaande van stoelen tot bijzettafeltjes. Een service waar zelfs IKEA nog iets van kan leren. Wie gaat er nu niet naar het strand met het gedacht een nieuwe living bij elkaar te kopen. Daarnaast werden we ook nog aangeboden: bollo (het eten uit de vorige post in het bannenblad), water, bier, zonnebrillen, kokosmelk, ritjes op de jetski, zoektocht naar walvissen... Gelukkig vroeger de verkopers slechts 27 keer en liefst om de 5 minuten of we zeker waren dat we niets wouden kopen. Aangezien het dus zodanig rustig was op het strand deed Stijn een powernapke van een uur want we hadden tenslotte toch om 6u moeten opstaan om hier op tijd te geraken. Hierna werd er een partijtje gezwommen door Stijn, zijn persoonlijk record op de 50 meter in golfbad kwam echter nooit in gevaar. Na nog wat rondwandelen doorheen het stadje besloten we onze terugweg aan te vatten. Alsof ze het geroken hadden, verscheen uit het niets een lokaal pannenkoekenhuisje. Nadat we de gedachte verdrongen hadden dat Hans en Grietje toch ook wel bedrogen uitgekomen waren, besloten we toch toe te geven aan deze verleiding. Stijn en Julie waagden zich aan de pièce de résistance: een toren van 4 pannenkoeken met daarbovenop aardbeien. Beiden streden moedig, maar moesten toch het onderspit delven. Gelukkig konden we een iets minder bedeeld kindje fantastisch gelukkig maken met onze restjes. Na een dolle taxirit (lees: traject van de bus die om de 5 huizen stopt in 20 minuten) en een welverdiend schoonheidsslaapje op de bus richting Guayaquil slaagden we erin veilig terug thuis te geraken. Zondag 25 September werd aangevat met het aanvullen van het slaaptekort. Na de vermoeide week en de uitstap van gisteren hadden Julie en ikzelf nood aan wat rust. Nadat we omstreeks 11u30 onze cornflakes brunch verorberd hadden, besloten we opnieuw de was te doen. Hierna werd er even gecommuniceerd met het thuisfront en op zijn zondags wat geluierd. Om 17u hadden we opnieuw afgesproken met Ricardo om samen naar een gratis optreden te gaan van het 'symphonic orchestra of Cuenca' in het 'Samanes Park' hier in Guayaquil. Aan de ingang van het park hadden we ook nog afgesproken met Bruno (waarmee we de educatieve games onder de loep nemen). Bruno was trouwens degene die ons had laten weten dat dit concert plaatsvond. Zowel Julie als ikzelf hadden niet verwacht dat het om een klassiek concert ging. Uiteraard niets mooier dan een streepje cultuur op zondag. Het tweede deel van het concert bestond uit de filmmuziek van enkele kaskrakers: Star Wars, West Side Story, The Lion King en de Piraten van de Caraïben. Om jullie mee te laten genieten zijn onder de foto's 2 fragmenten terug te vinden. Het eerste om te illustreren hoe mooi het wel niet was. Het tweede omdat er tijdens dit liedje toch wel duchtig aan het thuisfront werd gedacht door Stijn en Julie. Na anderhalf uur cultuur won het hoofd van het hart en gingen we op zoek naar een plaatsje om te eten. Bruno nam ons mee naar een lokale restaurantje niet ver van de plaats waar hij woont. De gerechten op de kaart leken redelijk op Belgische gerechten. Zo at Stijn Kip met champignonsaus en Julie koteletten. Op Maandag en dinsdag werd er duchtig verder gewerkt aan onze feedback op de educatieve games van Bruno (het is hier trouwens totaal niet raar om met mensen van het werk dingen te doen in je vrije tijd - voor degenen die zich dit begonnen af te vragen). Op dinsdag besloten we er opnieuw volledig voor te gaan (just do it again!) en werkten we ons feedback document volledig af. Omdat we werkten tot 21u en de cornflakes ook weleens een rustdag verdiend hadden, beloonden we onszelf met een maaltijd in het plaatselijke winkelcentrum. Omdat we echt wel veel dingen willen uitproberen tijdens ons avontuur in Ecuador kozen we opnieuw voor Italiaans. Stijn kwam te weten dat de heerlijke witte Jugo (fruitsap) gemaakt is van 'guanabana' of 'zuurzak'. Het enige minpunt aan dit heerlijke drankje blijkt vanzelfsprekend de naam te zijn van de vrucht. Het ezelsbruggetje op de deuntjes van manamana werd dan ook in het leven geroepen. Hou u vooral niet in dit zelf eens te proberen aan de hand van onderstaand youtube filmpje. Voor dit weekend plannen we een trip richting Quilotoa, een krater waarin zich een meer bevindt waarop je ook kan kajakken. MEER over dit ongetwijfeld prachtig avontuur in een volgend blogbericht! Uiteraard ook opnieuw enkele weetjes: - Het schijnt dat je ook korte blogberichten kan schrijven? - Niet alleen wijzelf zijn tevreden van onze inzet, ook onze stagementor in België stuurde deze week een mail met lovende woorden. - De opzichter van onze residencia drinkt ook graag een pils, hij zei al 3 keer geen neen toen we hem een aanboden (zelfs tijdens zijn werkuren). - Dollars zijn even rap op als euro's. - Ondanks Stijn en Julie hun afwezigheid is er ook dit jaar opnieuw een galabal van Moeder Gezelle: https://www.facebook.com/events/182039322203620/ men zegge het voort! De blauwe aanduidingen werden reeds bezocht. De gele aanduiding is wat dit weekend op ons programma staat: QUILOTOA!
1 Reactie
Letterlijk vertaald betekent de titel van ons nieuw blogbericht: 'heb het leven lief'. Deze leuze is de nationale slogan van Ecuador. Deze filosofie wordt in tegenstelling tot vele bedrijven in België ook doorgetrokken op de werkvloer. Zo is het hier in het CTI waar we werken de vrijdagse gewoonte om twee wekelijks een ijsje te gaan eten in de nabije Mac Donalds. Aangezien Julie en ikzelf al lang niet meer in Mac Donalds geweest waren keken we dan ook heel erg uit naar deze trip. De mensen achter de kassa moesten zowaar hun acteertalent boven halen om te doen alsof ze ons niet herkenden toen we voor de 3de keer in 7en dagen tijd de lokale Mac Donalds met een bezoek vereerden. Ze verstonden er zich ook niet aan dat we enkel een ijsje vroegen want normaal eten zowel Julie als ikzelf een large menu met optionele uitbreiding onder de vorm van de betere eurodeal (die hier zowaar 1,5 dollar kost). We hadden namelijk 's morgens al bolon de verde geprobeerd. Deze snack bestaande uit groene banaan en kaas (green plantain dumplings stuffed with cheese) wordt hier gegeten bij de koffie. Het bleek echter zo goed als een volwaardig middagmaal te zijn. Julie haar maag reageerde echter iets minder op deze lokale versnapering. Het middagmaal aan het zwembad werd dan ook volledig verorberd, kwestie van de maag te laten weten wie het voor het zeggen heeft. Hoe de maag hierop reageerde laten we echter in het midden. Op zaterdag stond onze eerste toeristische trip op het programma. We spraken af met Ricardo, die net als ons tewerkgesteld is in het CTI, aan het nieuwe reuzenrad in guayaquil waar nog geen karretjes aan hangen, maar de lichtjes wel reeds van werken (prioriteiten enzo). Op het programma stond namelijk een bezoek aan Malecon 2000. Deze wijk is relatief nieuw en is eveneens zeer veilig (toch zeker in vergelijking met sommige andere delen van Guayaquil). Julie en ikzelf waren er echter iets te vroeg, dus werd er over gegaan tot een felbevochten duel in het air hockey. Julie was duidelijk nog aan het recupereren van de confrontatie met haar maag, want de wedstrijd eindigde op een 5-1 score in het voordeel van Stijn. De quote: 'You win some, you lose some' (of ge speelt een drawke) werd relativerenderwijs aangehaald , maar eigenlijk genoot Stijn gewoon van de overwinning (laat ons eerlijk zijn 5-1, das zelfs niet echt spannend). Gelukkig (voor Julie) verscheen net op dat moment Ricardo ten tonele. Op voorhand hadden ze ons vertelt (lees: wijsgemaakt) dat de wandeling over de boulevard van Malecon 2000 3 uur in beslag zou nemen. Het bleek al snel dat dit een urban ledgend is. Na 20 minuutjes stappen kreeg pablo de stadsmascotte de mogelijkheid om met ons op de foto te gaan. Pablo twijfelde uiteraard geen seconde (beelden hiervan zijn te vinden in de fotosectie van dit blogbericht). We passeerden eveneens aan het monument: 'La rotonda'. Deze 2 heren schudden de hand om elkaar te feliciteren dat ze Noord en Zuid Amerika van de Spanjaarden bevrijd hebben. Een van deze 2 heren werd na deze ontmoeting nooit meer terug gezien leerden we aan de hand van Julie haar reisgids (weetje: Als je aan de ene kant van de rotonde staat en iets fluistert dan kan je dit horen aan de andere zijde!). We namen ook een foto aan het Guayaquil sign die hieronder te bezichtigen is. Omdat het zeer warm was besloten we enkele delen van de wandeling te overbruggen doormiddel van het wandelen door een winkelcentrum. Hier werden zowaar de eerste kaartjes in heel guayaquil gespot. Het werd echter meteen duidelijk dat een postkantoor vinden die open is in het weekend nog een hele uitdaging zal worden. Na ongeveer een uurtje te hebben gewandeld hadden we al de volledige Malecon gezien (inclusief winkel met pokemon broek, boot en random toren die volgens Julie de oudst klokkentoren is van Guayaquil) en besloten we om over te gaan tot het nuttigen van een typische Ecuadoraanse maaltijd: 'Ceviche'. We vertelden reeds in de vorige bijdrage dat men hier de neiging heeft om op alles koriander te doen. De ceviche was helaas geen uitzondering op deze regel. Of het artizanaal zee-eten standje het zelfde 'recepje" gebruikt als Sergio Herman om dit 'gerechje' te maken blijft dan ook de vraag. Ceviche is bovendien een koud gerecht? Zowel Julie als ikzelf werden hierdoor verrast. Omdat de Koriander iets te overheersend was in Julie haar ceviche besloot ze deze barmhartige samaritaan gewijs weg te schenken aan een meneer die er misschien wel maar genot van zou hebben. De arme man was haar dan ook zeer dankbaar. De honger was dus nog niet volledig gestild en we besloten nog een kleine versnapering te nuttigen in het passeren aan de Mac donalds. Niet veel later werden we gevraagd om te poseren met de mascotte van Mac Donalds, dit is blijkbaar een lokale eer die enkel verleend wordt aan de hoofdinvesteerders van de Mac Donalds groep. Na het vervullen van deze eer bezochten we de vorige campus van ESPOL. In campus Las penas is het mogelijk om schildpadden te bezichtigen en zelfs aan te raken. De schildpad is trouwens ook terug te vinden in het logo van ESPOL. Deze schildpadden zijn in tegenstelling tot hun soortgenoten op de galapagos eilanden super tam. Voor we begonnen aan de beklimming naar de top van Guayaquil besloten we eerst nog een bezoek te brengen aan the port of St anna. Dit is een deel van de stad waar men nieuwe gebouwen aan het optrekken is. De vreemde toren in de fotosectie is hier het ideale voorbeeld van. We besloten op het terras van een nieuw hotel een 'jugo naturales' (vrij vertaald: ne vre goeje fruitsap) te drinken om de dorst te lessen. De jugo van bosbessen was zo lekker dat we er nog een bestelden. Het was tenslotte weekend voor iets. Na het opdoen van de nodige vitaminen (weliswaar in vloeibare vorm) besloten we de trip richting vuurtoren van las Penas aan te vatten. 444 trappen waren we verwijdert van het mooist mogelijke uitzicht over de stad. Uiteindelijk viel de tocht zeer goed mee en het uitzicht op de top liet ons iedere trede zienderogen vergeten. Zowel Julie als ikzelf genoten enorm van het prachtige uitzicht over Guayaquil. Na de afdaling die slechts uit half zoveel treden bleek te bestaan wouden we graag nog het parque Simon Bolivar bezoeken. We hadden namelijk gehoord dat daar leguanen te bezichtigen waren. Omdat het ondertussen al donker was hadden velen reeds besloten hun slaapplaats op te zoeken. Toch slaagden we erin enkele vast te leggen op de gevoelige plaat. Omdat we dan toch in de buurt waren besloten we meteen ook de nabijgelegen kathedraal te bewonderen. Hier was echter een trouw in volle gang. Het bleek echter geen probleem te zijn om toch gewoon de Kathedraal te bezichtigen. De meeste Ecuadoranen zijn nog altijd zeer gelovig. Religie is hier dan ook een eerder gevoelig onderwerp. Zo maken vele mensen hier bij het binnenkomen van de kerk een spontane knieval met bijhorend kruisteken. Jammer dat ik hier door mijn slechte knieën zelf niet langer toe in staat ben. Als afsluiter van deze dag toerist uithangen wouden we graag nog een laatste park bezoeken waar een standbeeld stond van een belangrijke persoon die iets belangrijk gedaan heeft voor Ecuador, maar de poort was op slot (geen mopje cfr de mop van jantje op het toilet, maar gewoon echt waar). We besloten dan maar dat het tijd was voor de volgende maaltijd, want we hadden 's middags enkel maar ceviche con cilantro en een kleine hamburger gegeten. We namen een taxi naar Mall de sol (het winkelcentrum van de zon) waar we besloten om elk een typisch Ecuadoraans gerecht uit te proberen. Julie at spaghetti carbonara en Stijn pasta met champignons. De vrouw van het artisanale kraampje genaamd 'Il capo di mangi' (= het hoofd van het eten? klopt dit Michela?) verzekerde ons dat beide gerechten zonder 'cilantro' werden bereid. Ook hier nuttigden we weer een fantastisch lekker Jugo. Stijn is hier zowaar zijn schade aan het inhalen op het gebied van fruit eten (gelukkig heb ik al wat reserve opgebouwd de voorbije jaren). Om de avond mooi af te sluiten besloten we in de bar naast het marriott hotel van guayaquil nog iets te gaan drinken. Het bier smaakte er zowaar gewoon zoals anders. Na deze mooie zaterdag was het op zondag tijd voor wat beweging. We spraken om 10 uur af met Bruno, James en José aan de rotanda die we op zaterdag bezocht hadden. We waren echter een beetje aan de late kant want het was al 10u25 toen we arriveerden. James was echter nog nergens te bespeuren en eigenlijk waren we dus nog mooi op tijd. We leerden meteen de gekende ecuadoraanse uitspraak die gebruikt wordt door mensen die te laat zijn: 'I'm only tree blocks away'. Wat zoveel wil zeggen als: 'Ik ga nu net in de douche'. James bracht deze uitspraak in de praktijk en arriveerde omstreeks 11u30 op de plaats waar we afgesproken hadden. Wij hadden ondertussen al besloten nog een Jugo te gaan drinken. Het was tenslotte ook voor ons zondag. Eenmaal James gearriveerd was namen we samen de taxi naar de brug die je moet oversteken om naar het eiland 'isla Santay' te gaan. We huurden fietsen en begonnen aan onze tocht richting de beschermde kolonie die zich op het eiland bevindt. Doorheen het volledige eiland is een houten weg aangelegd (dit bleek later echter plastic te zijn die eruit ziet als hout). We fietsen naar het centrale restaurant en probeerden deze keer een echt typisch Ecuadoraans gerecht uit: 'bollo de pescado'. Dit was een soort papillot met vanbinnen een papje van vis en geplette groene bananen. Het smaakte minstens even lekker als het klinkt (neen, serieus het was echt lekker). Na het middagmaal en het bezichtigen van de op het eiland aanwezige (kleine) krokodillen besloten we nog de tocht aan te vatten richting Duran. Dit is een nabij gelegen stad die door vele inwoners van Guayaquil als deel van de stad beschouwd wordt. Toen we er bijna waren en we enkel nog de brug moesten oversteken besloten we terug te keren aangezien we de fietsen maar voor 3 uur gehuurd hadden en het bijna tijd was. Na het inleveren van de fietsen werd er unaniem beslist de verloren energie terug aan te vullen door het nuttigen van een ijsje. Het ijs werd in het desbetreffende ijssalon zelf gedraaid. Zowel Julie als Stijn hun kinderhanden waren dan ook gauw gevuld. Om de dag op een leuke manier af te sluiten besloten we eenmaal terug in de residentie om de was te doen. Gelukkig bleek Julie een ervaringsdeskundige te zijn. Het wassen verliep dan ook vlekkeloos! Op maandag werd voor school gewerkt (toch even vermelden, zodanig dat jullie niet het gevoel krijgen dat we hier gewoon op vakantie zijn). 'S avonds maakte Stijn, Julie wegwijs in het bezichtigen van (te veel) filmpjes van brittains got talent en the voice op youtube (Stijn kan zich hier namelijk gemakkelijk enkele dagen mee bezig houden). Op dinsdag mochten we om onze eigen gepersonaliseerde studentenkaart van ESPOL. Het zou ons helpen om op sommige plaatsen meer als Ecuadoraan behandelt te worden. Tot nog toe hebben we hier echter nog geen gebruik kunnen van maken. We werden in de namiddag ook voor de eerste keer uitgenodigd door Bruno om samen de educatieve games te analyseren. Zowel Julie als ikzelf vonden dit eigenlijk zeer leuk aangezien we uiteraard eerst zelf het spel uitvoerig moesten testen. Op woensdag werd er besloten om na het werk 'kibbeh' & 'Shawarma' te gaan eten met de collega's van het CTI want het was tenslotte al weer woensdag... Ook de taxi die we belden bleek te vinden dat hij al genoeg gewerkt had, want hij besloot om gewoon niet af te komen (zelfs niet nadat we hem nog 2 maal opbelden). Na ongeveer een half uur wachten besloten we dan toch, maar te beginnen wandelen richting de uitgang van ESPOL waar de kans op het vinden van een nieuwe taxi exponentieel zou vergroten. Tijdens de tocht leerden we van James en Bruno de Spaanse scheldwoorden die ze zouden gebruikt hebben als de chauffeur uiteindelijk toch nog was komen opdagen. Ze doen dus wel echt hun best om ons de taal aan te leren. Eenmaal boven hadden we gelukkig binnen de 5 minuten een taxi te pakken. De shawarma is trouwens vergelijkbaar met de Belgische pitta, durum, kebab (in feite is de pitta in België ook niet echt van België, maar dat zijn details). Terwijl Julie zich tijdens het diner opnieuw liet informeren over alle plekken die we de komende weekends zeker nog moeten bezoeken deelde Stijn zijn liefde voor Harry potter met James en Roger. Verschillende harrytopics passeerden de revue: van favoriete personage tot minst favoriete boek,... Er werd uiteindelijk besloten om in november samen naar de nieuwe film: fantastic beasts and where to find them te gaan kijken wanneer deze uitkomt in de cinema. Kortom: alweer een prachtige avond! Dit weekend plannen we een trip naar Salinas. Dit is een badplaats op een uur en een half rijden van Guayaquil. Volgende week kunnen jullie hier een verslag van verwachten! Hasta luego! Weetjes: - 'Gringo': wordt hier gebruikt voor het benoemen van de blanke medemens uit de verenigde staten, ons huidskleur zorgde ervoor dat we reeds 2 maal werden nageroepen met deze term. Hoe zou echter niet slecht bedoelt zijn? - 'Flaco': betekent letterlijk skinny of smal, maar wordt hier gebruikt als de overtreffende trap van vriend. Het is echter een zeer informeel woord. De ober in het lokale restaurant is hier trouwens ook vaak een 'Flaco' (ik denk dat het vergelijkbaar is met: 'eila makker', 'kameraad', 'amigo',.. ). - We leerden van James (collega op het CTI) dat Perkamentus uit harry potter homo is. Zowel Julie, ikzelf als Roger (die ook op het CTI werkt) beweerden dat we dit niet konden opmaken uit de boeken. Volgende link bevestigd dit echter: http://www.telegraph.co.uk/culture/harry-potter/11493611/JK-Rowlings-brilliant-response-to-fan-who-asked-why-is-Dumbledore-gay.html - Een pintje is hier zelf duur als je het koopt in de winkel. Voor de normale pils betaal je hier 1 dollar per stuk. - Je hebt echt wel veel verschillende soorten cornflakes, we proefden er zelfs al die naar fruit smaken - Volgens Julie heeft Stijn enkel maar grijze t-shirts op donderdag droeg Stijn dan ook een rode T-shirt uit protest Na de hartelijke ontvangst op zaterdag en de iets te intense wandeltocht op zondag stond op maandag 12/09 de eerste stagedag op het programma. Katherine kwam ons zowaar opnieuw ophalen met haar pick-up. Samen reden we naar het CTI (die vanop heden ook de hoofding van deze blog vult). CTI staat voor 'Centro de Tecnologias de Informacion'. We werden voorgesteld aan alle andere onderzoekers die hier tewerkgesteld zijn (u leest het inderdaad goed: we worden onder de noemer 'onderzoeker' gerekend). We waren dan ook op slag 10 vrienden rijker! We kregen hier trouwens meteen een eigen bureau (foto's opnieuw hieronder terug te vinden). In tegenstelling tot wat we eerst hadden afgesproken met Katherine zullen we geen bewegingen taggen op video's van studenten die een presentatie geven. In plaats daarvan zullen we meewerken aan een project rond Computer Supported Collaborative Learning. Gedurende onze eerste stagedag werden we dan ook uitvoerig ingeleid in dit project. De medewerkers van ESPOL ontworpen een machine die beelden van een computer projecteert en combineerden dit met een bewegingssensor die ontworpen werd voor de Xbox one. Hierdoor wordt het mogelijk om een tafel te veranderen in een soort grote tablet. Daarnaast ontworpen ze ook een bijhorend programma genaamd ‘Makitouch’. Het bevat verschillende educatieve games. Deze zijn echter nog niet altijd even collaboratief. Onze taak zal erin dan ook in bestaan deze games te analyseren en waar mogelijk tips te geven. Weetje van de dag: Maki = to touch in quechua language (een lokale indianentaal). Vrij vertaald betekent 'Makitouch' dus aanraken aanraken. Julie en ikzelf kunnen haast niet wachten om ons steentje bij te dragen aan dit innovatieve project. 'S middags werden we door onze nieuwe vrienden van het CTI uitgenodigd om mee te gaan lunchen in 'the mall'. Bruno (een van onze collega's) was de dag voordien namelijk verjaard. In het lokale shoppingcenter (zo'n 4km van onze werkplaats) was er overvloed aan keuze tussen verschillende gerechten. Zowel Julie als ikzelf besloten ons te laten verassen door een lokale specialiteit. 'Tallarin', is een soort spaghetti met scampi's in. We merkten echter meteen dat de gewoonte om overal koriander op te doen (Julie ging reeds op stage naar Costa Rica en daar was dit ook de gewoonte) ook in Ecuador in voege is. Hier leerden we aldus onze eerste Spaanse zin: "Sin cilantro, por favor". U zal wellicht ook de neiging moeten onderdrukken om het niet uit volle borst te zingen (Tom waes kan opslag een internationale zangcarriere ambiëren). Omdat Bruno jarig was hadden zijn collega's ook cake voorzien. Het is hier blijkbaar de gewoonte dat het feestvarken getrakteerd wordt op cake/taart (het is hier dus andersom). Blijkbaar was er ook een nummertje ingestudeerd, want Bruno belande met zijn gezicht frontaal in de cake. Al bij al kon hij er wel om lachen! Na deze leuke eerste lunch hielpen ze ons nog om een Ecuadoraans gsm nummer te bemachtigen bij de telefoonmaatschappij 'Claro' (wat zoveel betekent als: duidelijk, helder, ik versta het, ik ben mee, .. ). Dit is ook een woord die door de Ecuadoranen veel gebruikt wordt gedurende conversaties om aan te tonen dat je verstaat wat je gesprekspartner bedoelt. Op dinsdag stond onze eerste ontmoeting met professor Federico op het programma. Samen met deze professor zullen we een onderzoek doen naar peer tutoring. Kort samengevat is dit een instructievorm waarbij studenten elkaar onderwijzen. Deze vorm van onderwijs is reeds uitvoerig onderzocht en levert heel wat voordelen op. Het is echter nog maar in beperkte mate toegepast op ESPOL dus wil Federico het graag eens proberen. Onze rol zal er in bestaan de effecten van deze interventie na te gaan en de organisatorische aspecten van het project in de gaten te houden. 'S middags werden we opnieuw uitgenodigd voor de lunch. Ditmaal gingen we lunchen in het openlucht 'schoolrestaurant' aan het zwembad. Voor 3 dollar kan je hier de dagmenu eten met soep en een hoofdgerecht of kan je kiezen voor het vaste alternatief: rijst, kip, bonen en bananenchips. Voor degenen die het zich afvragen: ook hier zal Stijn het niet afleren de nodige mayonaise en ketchup te verorberen. Voor degenen die het zich afvragen 2: Julie is nog altijd onder de indruk van Stijn zijn eet snelheid. Nonkel Jo was waarschijnlijk al weer op zoek geweest naar de honden die mij achterna zitten. 'S avonds werden we uitgenodigd voor het afscheidsfeestje van Margarita. Ze vertrok namelijk op woensdag naar België voor het 2de jaar van haar Phd. We gingen naar een 'surfbar' in 'downtown Guayaquil' genaamd 'Frutabar'. Hier aten we een 'hamburguesa Morrison' (die trouwens geweldig smaakte!). Deze delicatese werd aangevuld met de lokale pils. Na afloop bood José ons aan om ons terug te brengen naar ESPOL zodanig dat we geen taxi zouden moeten nemen. De rode draad doorheen deze week is dan ook de vriendelijkheid van de mensen hier in Ecuador. We zouden er in ons soms zo kille Belgenlandje nog iets van kunnen leren! Op woensdagochtend werden we in allerijl naar de dienst internationalisering gebracht. We hadden namelijk nog niet de officiële verwelkoming genoten die voorzien is voor buitenlandse studenten. Wat begon als een zeer formele introductie over Ecuador, Guyaquil en ESPOL eindigde in een inspirerende dialoog over onderwijs en armoede. Misschien had ik hen moeten waarschuwen dat ik 1 van die pipo's ben die wel volmondig 'Ja' zegt op de vraag: 'zijn er nog vragen?' Na deze werkelijk inspirerende voormiddag met tal van anekdotes over de reeds 14 jaar durende carrière als onderwijzer van het hoofd van de dienst internationalisering besloten we opnieuw aan het zwembad te gaan eten (het zit er dik in dat dit wel eens een gewoonte zou kunnen worden). We werkten zowaar door tot 19u om de (eigenlijk helemaal niet) verloren tijd in te halen. Hierna kozen we opnieuw voor avontuur en belden we voor de eerste maal een taxi. Op aanraden van de inspirerende dame van de dienst internationalisering gingen we voor de taximaatschapij: Vip taxi. U leest het goed, aan de naam zou het alvast niet liggen. De taxichauffeur besliste echter om ons gewoon voorbij te rijden. Gelukkig konden we rekenen op de hulp van de 2 bewakers van het CTI om naar de chauffeur te bellen. Na enig omzeilingen raakten we toch op onze bestemming. We hadden namelijk een aantal zaken nodig uit de supermarkt. Omdat we zo laat gewerkt hadden beloonden we ons zelf met een diner in pittoresk plaatselijk restaurantje. De Mac Donalds smaakt hier trouwens net het zelfde als in België. Eenmaal terug in onze residentie viel opeens de elektriciteit uit omdat het zeer hard aan het waaien was. We gingen kijken op de gang en ontmoeten op deze manier Julie haar Duitse buurvrouw. Zo zie je maar ieder nadeel heb zijn voordeel (Johan Cruijff). Op donderdag stond een dagje hard voor school werken op het programma (net zoals alle andere dagen uiteraard). 'S middags aten op het CTi. Onze collega's bestelden eten bij de lokale afhaalecuadoraan. Voor 3 dollar hadden we opnieuw soep, een maaltijd bestaande uit: rijst, tortilla, worst, ei, ajuin en pindakaassaus, een rode pudding en een tomatendrankje. U ziet we proberen dus ook wel degelijk nieuwe dingen uit! Komend weekend plannen we een trip naar Malecon2000 een gloednieuwe buurt hier aan de haven van Guayaquil. De buurt werd onlangs vernieuwd onder impuls van de burgemeester van Guayaquil. Meer hierover in het volgende blogbericht! Opnieuw enkele weetjes: - Ondertussen slapen we al veel beter (zou het dan toch waar zijn dat alles went? Behalve ne..) - Cornflakes smaken 's avonds verdacht veel naar cornflakes morgens - Je kan hier bellen naar de apotheek die dan pizzakoeriersgewijs de medicamenten komt afleveren Zoals de meesten weten, die de weg naar deze blog gevonden hebben, vertoeven Julie en ikzelf de komende 3 maanden in Guayaquil, Ecuador. We zullen zoals alle gemotiveerde bloggers bij aanmaak van hun blog de 'belofte' doen zo vaak mogelijk verslag uit te brengen van ons reilen en zeilen. Of deze belofte een loze belofte zal blijken zal de toekomst echter moeten uitwijzen. 'Een sprong in het onbekende bleek' alvast hoog te eindigen in de lijst van understatements van de maand september. Wat heb je allemaal nodig voor een reis van 3 maanden naar Ecuador? Welk weer is het daar? Wat zullen ze er allemaal wel en misschien nog belangrijker, niet hebben? En nog 1000 andere vragen werden gesteld, maar slechts weinigen werden beantwoord. Daarnaast leek 2 valiezen zeer weinig om al deze vragen enigszins te slim af te zijn. Gelukkig bleek Kim een ware inpak/puzzelkampioen. De volledige kleerkast werd in de 2 toegestane koffers getoverd alsof het niets was. Helaas kon ze zichzelf niet in pakken... Zonder al te veel stil te staan bij wat we eigenlijk gingen doen (en na nog eens goed te gaan eten op vrijdag 9 September - zie foto hieronder) verzamelde Julie en ik zaterdag 10 September op Schiphol in Amsterdam. We hadden beiden moeten opstaan om 4u om er tijdig te geraken. Het beloofde toen reeds een lange en vooral lastige dag te worden. Tijdens onze vlucht werd snel duidelijk dat we 'waar zouden krijgen voor ons geld'. Zo krijgen we om 11u30 reeds een maaltijd. We konden kiezen tussen 'iets met kip' of vegetarische pasta. Zoals iedereen weet 'is kiezen verliezen'. We kozen voor de kip, anders waren we sowieso het vlees al kwijt. Ze kwamen gedurende de vlucht ook meermaals rond met water, cola en koffie. Naast de catering door het KLM personeel was er ook het nodige amusement voorzien onder de vorm van een multifunctioneel scherm in de stoel voor ons. Dit scherm had verschillende opties: onze reis live volgen, films, series, spelletjes, shoppen. Omdat we zoveel schoolwerk hadden besloten we 11u lang naar films te kijken. Een uur of 5 later kregen we nog een lunch aangeboden. Deze keer: pizza! Een beetje klein, maar wel lekker. Daarnaast ook nog mozzarella met tomaat en een soort tiramisu met bessen. Julie was reeds nu al onder indruk van Stijn zijn eetsnelheid. Niet veel later kregen we nogmaals koffie aangeboden. Julie besloot deze zonder twijfelen te morsen op het gloednieuwe hoesje van haar koptelefoon. De eerste vermoeidheidsverschijnselen? Verveling? Gelukkig hadden we ondertussen de nodige servetjes kunnen opsparen en werd het eerste dipje zonder twijfelen overwonnen. Na nog een tussenstop in Quito kwamen we eindelijk aan in Guayaquil. Op de luchthaven stond men rijendik bij onze aankomst in de aankomsthal. We voelden ons zowaar bijna filmsterren. Het bleek uiteraard niet voor ons te zijn. Een beetje verder stond Madelleine echter met een bordje te zwaaien. Zij was alvast wel zeer blij om ons te zien! Ze leidde ons naar de auto die ons naar ESPOL zou brengen. Een ware 'pick up' (en dan bedoel ik niet het koekje) bleek deze taak op zich te mogen nemen. Na een ritje van ongeveer 15 minuten arriveerden we op onze verblijfplaats. Gedurende de rit merkten we reeds dat er in bepaalde delen van Guayaquil grote armoede heerst. Op de universiteit zelf en op onze verblijfplaats is daar echter niet veel van te merken. Na ons afgezet te hebben bij onze 'Residencias' zei Madelleine dat Katherine (onze stagementor) nog binnen het uur zou komen om met ons naar de winkel te gaan. Omdat Katherine iets langer wegbleef zijn we beginnen kaarten. Julie bleek na 24u wakker zijn nog over de meeste handelingssnelheid te beschikken om het 'zenuwslopende' partijtje zenuwen zonder veel problemen te winnen. Katherine arriveerde en nam ons mee in haar eigen 'pick-up' naar de winkel die open bleek te zijn tot 21u. In de winkel maakten we kennis met de rest van haar familie die daar (totaal niet) toevallig ook bleek te zijn. De kusjes werden lustig uitgedeeld en we werden aldus prompt tot vrienden gebombardeerd, want vreemden geven handjes hadden we in Julie haar reisgids gelezen. Alsof Katherine wist dat Belgen graag een pils drinken werden we meteen naar de afdeling met alcoholische drankjes gebracht. Ondanks de aanwezigheid van de gekende kwaliteitspils Stella Artois verkozen we voor de lokale 'Club cerveza' te gaan. Katherine verzekerde ons dat het in dit geval niet ging om de ambachtelijke pils op basis van manjok wortel en Inca-vrouwen-speeksel. Een eerste teleurstelling konden we dit echter niet noemen. Na opnieuw kusjes uitgedeeld te hebben met onze (totaal onbekende) vrienden werden we teruggebracht naar ons verblijf. Aangezien we al zo lang wakker waren (+- 25u, en het vliegtuig en slapen niet bleken samen te gaan) waren we dan ook blij dat we in ons bed konden kruipen. Onze eerste nachtrust gaat jammer genoeg wel aan de haal met de prijs van eerste teleurstelling. Tijdens de nacht hoorde ik voortdurend tikkende geluiden. Ik dacht oorspronkelijk dat het 2 mede-logies waren die er gedurende de volledige nacht niet in slaagden met 2 punten verschil hun match ping-pong te beëindigen. Julie wist me vanmorgen echter te vertellen dat dit om het geluid van een Salamander ging. Daarbovenop is het hier om 6u 's morgens klaar lichte dag. Zelfs voor een ervaren uitslaper als mezelf werd het dus moeilijk een iet wat deftige prestatie te leveren. Om 9u waren zowel Julie als ikzelf dan ook klaarwakker. We ontbeten met onze Nesquik ontbijtgranen (ja ze hebben dat hier) en besloten onze wandelschoenen aan te binden en op verkenning te gaan. We wandelden nogmaals naar de winkel om wat dingen die we gisteren vergeten waren. We besloten naar links te gaan bij het verlaten van onze logeerplaats. Dit bleek allesbehalve de kortste weg naar de winkel. Op deze manier zagen we echter wel de volledige campus. Deze bleek zo groot te zijn dat Campus de Sterre van de Ugent een klein dorpsschooltje lijkt. Uiteindelijk kwamen we na meer dan 8km stappen uit aan de uitgang van ESPOL waar we zouden gearriveerd zijn na 800 meter hadden we naar rechts geweest. Onze tocht was daarbovenop alles behalve vlak. In combinatie met het klimaat hier in Guayaquil bleek dit perfect om ons een eerste keer werkelijk te pletter te zweten (voor beelden zie hieronder). Uiteindelijk raakten we toch in de winkel en kochten we Ecudoraanse Fanta (die oranje is?? zie ook hieronder) en super veel water zodanig dat de terugtocht toch ook nog een beetje uitdaging zou zijn. Eenmaal terug werd er nog wat voor school gewerkt aangezien we heel de vlucht films hebben gekeken. Morgen beginnen we reeds met onze stage. Katherine komt ons morgen halen om 9u met de auto. Want het is een half uur wandelen naar het gebouw waar we zullen werken. Nog enkele weetjes: - Verkeersregels ¿qué es esto? Chaos! Wet van de sterkste! - Het is hier zelfs als het bewolkt is veel te warm! (30°). - Er zijn warenhuizen zo groot als de onze (en 2 keer zo hoog? Waarom zo hoog? geen mens die het weet). - Vanaf dat je een hand gegeven hebt bij de ontmoeting mag je bij het afscheidnemen kusjes geven en beschouwd men je als een vriend (blijkbaar?). - Om 18u30 is het hier pikdonder. - Ze doen hier Amerika achter: er is dus een mac donalds, cola - fanta- sprite, Dollars,.. - Ze hebben hier brood (ik vroeg me dit eerlijk waar af). Tot gauw! (lees: misschien tot gauw!) |
AuteursWij zijn Stijn en Julie. In het kader van onze opleiding pedagogiek en onderwijskunde aan de universiteit van Gent zullen wij stage lopen aan ESPOL in Guayaquil (Ecuador). Via deze blog houden we jullie graag op de hoogte van onze avonturen. Archieven |